نقش حمل و نقل در توسعه پایدار اولین بار در اجلاس زمین سازمان ملل متحد در سال ۱۹۹۲ به رسمیت شناخته شد . مجمع عمومی سازمان ملل در تعهد به بررسی پنج ساله اجرای دستور کار ۲۱ ساله در طی نشست ویژه نوزدهم خود در سال ۱۹۹۷ , خاطرنشان کرد که انتظار میرود حمل و نقل , نیروی محرک اصلی در پشت تقاضای جهانی فزاینده برای انرژی باشد ( در واقع , اکنون بزرگترین مصرف انرژی در کشورهای توسعهیافته و سریعترین رشد در کشورهای در حال توسعه است ) . علاوه بر این , در اجلاس جهانی ۲۰۰۲ در مورد توسعه پایدار , نقش حمل بار دیگر در سند نتیجه – طرح اجرا ( JPOI ) گرفته شد . JPOI چندین نقطه لنگر برای حمل و نقل پایدار , در زمینه زیرساخت , سیستمهای حمل و نقل عمومی , شبکههای تحویل کالا , قابلیت استطاعت , بهرهوری و راحتی حمل و نقل , و همچنین بهبود کیفیت و سلامت شهری و کاهش انتشار گازهای گلخانهای فراهم کردهاست . توجه جهانی به حمل و نقل در سالهای اخیر ادامه داشتهاست . رهبران جهان در کنفرانس ۲۰۱۲ سازمان ملل متحد در مورد توسعه پایدار ( ریو ۲۰ ) متفقالقول بودند که حمل و نقل و تحرک در توسعه پایدار مرکزی هستند . حمل و نقل پایدار میتواند رشد اقتصادی را افزایش داده و قابلیت دسترسی را بهبود بخشد . حمل و نقل پایدار به یکپارچگی بهتر اقتصاد در هنگام احترام به محیطزیست دست مییابد . بهبود عدالت اجتماعی , سلامت , پایداری شهرها , ارتباطات روستایی – روستایی و بهرهوری مناطق روستایی
دیدگاه خود را ثبت کنید