تعریف اختلالات دوقطبی
اختلالات دوقطبی (یا شیدایی- افسردگی) نوعی اختلال خلقی و یک بیماری روانی است (وجدانی آرام و همکاران، 1396) و یک بیماری مزمن روانپزشکی است که در آن بیمار نوسانات خلقی شدیدی را به صورت دوره های افسردگی و شیدایی و مانیا را تجربه می کند، (عدالتی، 1392)، و بیماری روانی متداولی است که سبب تغییر در خلق، انرژی و توانایی عملکرد فرد می شود و عملکرد اجتماعی و شغلی فرد را مختل می کند (محمدقاسمی، 1393)، دامنه بالینی اختلال دوقطبی از هیپومانیا و افسردگی متوسط تا مانیای شدید و افسردگی با نشانه های پسیکوتیک را در برمی گیرد (هاشمی، 1393).
همچنین مطالعات بیانگر نقایص عصب روانشناختی گسترده در این گروه از بیماران و بدکارکردی های قابل توجه در فازهای شیدایی و افسردگی این اختلال می باشد، مشکلات در سرعت پردازش، توجه، عملکرد اجرایی، حافظه، مهارت های حرکتی ظریف در این گروه از بیماران دیده شده است که بسیاری از مشکلات بعد از دوره طولانی بهبود نیز همچنان پاربرجا هستند از جمله در حیطه ی حافظه کلامی، توجه، کنترل تکانه، عملکرد اجرایی و سرعت روانی حرکتی (جنتی و همکاران، 1396) این اختلالات به دو دسته ی کلی: اختلال دوقطبیI و اختلال دوقطبی II تقسیم می شود (شمسائی، 1390 ) که تفاوت این دو اختلاف در وجود دوره شیدایی است (قدرتی، 1396).
دیدگاه خود را ثبت کنید