فهرست مطالب
مقدمه
شیوع اختلال وحشت زدگی
معیارهایDSM-5 برای بیماری پانیک
علل بیماری پانیک یا اختلال وحشت زدگی
نظریههای روانشناختی
درمان بیماری پانیک
بخشی از متن
مقدمه:
بیماری پانیک یا اختلال وحشت زدگی و اختلال آگورافوبیا در DSM-5 از هم جدا شده اند. گزینههای قبلی در DSM-IV عبارت بودند از: اختلال وحشتزدگی بدون آگورافوبیا، اختلال وحشت زدگی با آگورافوبیا، و آگورافوبیا بدون سابقه اختلال وحشتزدگی. DSM-5 این دیاگنوزها را با دو اختلال متمایز جایگزین کرده است:
(۱) بیماری پانیک یا اختلال وحشتزدگی و (۲) آگورافوبیا.
همانطور که از نامش پیداست، بیماری پانیک یا اختلال وحشت زدگی (panic disorder ) یعنی حملات مکرر وحشت یا اضطراب. این حملات با بعضی نشانه های فیزیکی همراه هستند، از جمله تپش قلب، تنفس سریع، سرگیجه، تعریق زیاد، تهوع، و لرزش. علاوه بر آن، ممکن است فرد به شدت رعب و دی پرسونالیزیشین احساس کند. (مسخ شخصیت حالتی است که در آن فرد احساس میکند “خودش نیست”، اعمال خود را از نگاه فرد دیگری تماشا میکند و هیچ کنترلی روی شرایط محیطی ندارد).
اکثر مردم، در زندگی خود، حداقل یک بار به حمله پانیک دچار میشوند، اما اختلال وحشت زدگی زمانی تشخیص گذاری میشود که حملات پنیک به طور دایم و غیر منتظره روی بدهند و تا یک ماه بعد، احتمال روی دادن دوباره آنها وجود داشته باشد. حملات پنیک برای بعضی افراد غیر قابل پیش بینی هستند ولی ممکن است برای دیگران با موقعیتها یا رویدادهای خاص (مثلاً، سوار اتوبوس یا مترو شدن) تداعی شود.
بیماری پانیک با تعدادی ترس و نگرانی که در فرد ایجاد میشود مرتبط است، از جمله: ترس از این که مبادا حملات وحشت زدگی علتهای پزشکی حاد داشته باشند (مثلاً، بیماری قلبی، صرع)، هر چند آزمایشهای پزشکی مکرر نشان میدهند که هیچ مشکل پزشکی وجود ندارد. بعضی دیگر فکر میکنند که در حال از دست دادن کنترل بر زندگی خود یا در حال دیوانه شدن هستند.
و ...
دیدگاه خود را ثبت کنید