مقدمه :
شايد براي عده اي تصور اينكه بتوان در مدرسه اي از تشويق استفاده كرد كمي دشواراست اما واقعيت اين است كه مي توان در سنگر مدارس شاهد حضور با شكوه معلمان وشاگرداني بود كه با سرمايه از محبت وچهره هاي متبسم ومصصم در تلاش هستند كه در كارهاي خود موفق بوده اند. پس بايد رنگ مدرسه اي يادآور زيبائيها ونيكوئيها باشد. چرا كه هم انسانها بالاخص نوجوانان محبت پذير مي باشند. ولذا نياز به محبت از اساسي ترين نيازهاي هر انسان مي باشد. تشويق نيروها واستعدادهاي دانش آموزان را به كار مي اندازد واستقامت آنها را در كارها زياد مي كند وموجبات سرعت در كارهاي بدني را فراهم مي كند ودر كارهاي فكري موجب سعي وكوشش بيشتري مي گردد[1]. تشويق وتقويت رفتار مثبت كودكان سبب شكل گيري عادات مطلوب در آنان مي شود. به عبارت ديگر از آنجا كه از طريق رفتارهاي تشويق آميز كلامي وغير كلامي مادي وعنوي فردي وگروهي مستقيم وغير مستقيم مربي بيش از هر چيز به يك نياز هم نوجوانان يعني نياز به محبت متعلق وتوجه پاسخ داده مي شود.
بيان مسئله :
با توجه به مسائلي كه گذشت مي خواهيم بدانيم كه چه نوع تشويق اثر مثبت داد و چه نوع آن اثر منفي وآيا تشويق تنها راه موفقيت يك دانش آموزاست ؟ تشويق بايد چگونه باشد آيا به نوع واندازه كاري كه انجام داده مي شود بستگي دارد ؟ آيا واقعا تشويق بيش از روشهاي ديگر مانند تنبيه بر پيشرفت تحصيلي دانش اموزان تاثير دارد؟ تشويق در منزل واز طرف والدين موثرتر است يا از طرف اولياء مدرسه ؟ آيا از طريق تشويق مي توان از نروي يك فرد حداكثر فايده را برد و تمام خواسته خود را بدست آنها (دانش آموازان) برآورده ساخت ؟ و آيا تشويق فردي موثرتر يا تشويق گروهي ؟
[1] احمد بهشتي – مجله تربيت شماره (2) سال هشتم – ص 13
دیدگاه خود را ثبت کنید