در بخشی از متن کتاب پس از تو میخوانید:
مادرم گفته بود که ماندن کنار ویل در نهایت بر بقیه عمرم تأثیر خواهد گذاشت. آن موقع فکر کرده بودم منظورش خود من است؛ از لحاظ روانى. فکر کردم منظورش احساس گناهى است که باید یاد بگیرم بر آن فائق شوم، غم، بى خوابى، هجوم بىموقع و عجیب خشم، گفتگوهاى بىپایان درونى با کسى که دیگر اینجا نیست. ولى حالا مىدیدم که مسئله فقط من نیستم: در عصر دیجیتال، من همیشه همان آدم خواهم بود. حتىاگر بتوانم همه چیز را از ذهنم پاک کنم، هیچوقت نخواهند گذاشت خودم را از مرگ ویل جدا کنم. تا وقتى پیکسلها و صفحهها هستند، اسم من هم به اسم او گره خورده است. مردم بر اساس سَرسَرىترین اطلاعاتى که به دستشان مىرسید یا گاهى بدون آنکه اطلاعى داشته باشند دربارهام قضاوت مىکردند و هیچ کارى از دستم ساخته نبود…
دیدگاه خود را ثبت کنید