کتابی که گی‌للون و ژان ژاک سولی دو منتقد برجسته و پرسابقة موسیقی در اختیار شما گذاشته‌اند به نیاز بزرگ شیفتگان هنر پاسخی مناسب می‌دهد. این راهنمایان قابل و با صلاحیت دستتان را می‌گیرند و شما را به قلب دنیای موسیقی می‌برند و در آنجا مواظب شما هستند که در باتلاق‌ها فرو نروید.
کتاب با معرفی باگاتل، باله، کرال، کتچرتو گروسو، کنسرتوی تکنواز، رقص، اتود، فانتزی، فوگ، اوورتور، پوئم سمفونیک، پرلود، کوارتت، راپسودی، سرناد، سونات سویت، سمفونی، توکاتا، تریو، واریاسیون، فرم‌های تازه، در هر فصل شروع می‌شود و آهنگسازان را با باخ، بتهوون، موتسارت، برامس، لیست، شومان، چایکوفسکی، ویوالدی، اشتراوس، مندلسون و... معرفی می‌کند و آثار برتر بزرگان موسیقی را هم مشخص می‌نماید.
باگاتال (باگاتلا در زبان ایتالیائی) در لغت به معنای چیز کم بهاست و در موسیقی آهنگی را گویند کوتاه و پرتحرک، سبک و روان. و معمولا آهنگسازان به باگاتل‌های خود چندان بها نمی‌دهند و اکثرا باگاتل را برای اجرا با کلاوسن می‌سازند، و قاعده و قانون خاصی را در ساختن آن در نظر نمی‌گیرند.
از نخستنی آهنگسازانی که نوشتن باگاتل را باب کرد فرانسوا کوپرن بود که در سال 1717 قطعاتی به این نام برای کلاوسن ساخت و بعد از او در نیمه ی دوم قرن هجدهم، به قطعات گوناگون و کوتاهی که اهمیت چندانی نداشتد باگاتل می گفتند. این قطعات را در آن هنگام در چندین مجموعه گرد آوردند و به طبع رساندند، که از آن جمله بودند:
هزار و یک باگاتل و به همت ف.بواون (1753) و قطعات باگاتل به کوشش س.و.مائیت سی یر(1797).
با ظهوربتهوون باگاتل اعتبار و حیثیت جدیدی یافت. این آهنگساز بزرگ سه رشته باگاتل (اپوس 33-119-126) را برای پیانو نوشت که از نظر هنری ارزش والائی داشت.
بعد از بتهوون تا پایان قرن نوزدهم آهنگسازان دیگر نیز باگاتل هائی ساختند که اکثرا چنگی به دل نمی زدند. تنها یک استثنا در این میان وجود دارد و آن هم باگاتل بدون تنالینه ی فرانتس لیست است که در سال 1885 تصنیف شده بود و تا سالها بعد از مرگ او کسی از آن خبر نداشت و عاقبت در سال 1956 این باگاتل کشف شد و شاید نخستین آهنگی باشد که بیست و پنج سال قبل از شونبرگ - تنالیته را کنار گذاشته است و اثری است ارزشمند که نه تنها کوتاه و پر جوش است، بلکه فرم آزاد باگاتل را نیز دارد.
دیدگاه خود را ثبت کنید