فایل word و قابل تغییر است.
تعداد صفحات ۲۱ است.
قسمتی از مقدمه:
زبان فارسی، زبانی است توانمند و بی‌نیاز، اگر گاهی به «وام‌واژه‌ها» نیاز دارد، این نیاز در همان مرز و اندازه‌ای است که هر زبان می‌تواند داشته باشد؛ و حتی بسیار کمتر از بسیاری از دیگر زبانها، نیازمند «وام‌واژه‌ها» ست. نخستین و آشکارترین زیان و گزندی که زبانهای بیگانه به زبان پارسی می‌زنند آن است که به رفتار آهنگین و خنیایی و گوش نواز این زبان لطمه می‌زنند.
بحث پالایش زبان (اما نه سره‌نویسی مطلق) از وجود واژه‌های بیگانه، مسألهٔ مهمی است که باید در هر زبانی به آن پرداخته شود؛ اما این نکته در خور توجه است که این پالایش زبانی، دربرگیرندهٔ امکان‌ها و فرصت‌ها، و داشتن فرهنگ واژگانی بسیار در زبان است.
در صورتی که یک زبان، برابرهای جا افتاده و قشنگ را در فرهنگ واژگانی خود داشته باشد (و از سوی دیگر با محدودیت مفاهیم کاربردی روبه رو نباشد)، بهتر است به جای کاربرد واژه‌های بیگانه و نا آشنا که سبب نشان دادن فقر فرهنگی در زبان می‌شود-{در حد امکان} نویسندگان و گویندگان آن بکوشند از واژه‌های مربوط به آن زبان استفاده کنند.
دیدگاه خود را ثبت کنید