فهرست مطالب
مقدمه
دامنه آزارهای خیابانی وسیع است
مزاحمت‌های خیابانی بخشی از خشونت علیه زنان است
اغلب آزارگران خیابانی به پارانویا مبتلا هستند
نباید علیه آزارهای خیابانی سکوت کرد
آزارهای خیابانی انزوای اجتماعی زنان را به دنبال دارد
هنوز مسائل اساسی فرهنگی و اجتماعی در فضاهای عمومی رعایت نمی‌شود
مبارزه با آزارهای خیابانی هنوز تابو است
مجازات آزارهای خیابانی چیست؟
بخشی از متن
مقدمه
بر اساس آمارها بیش از ۸۰ درصد زنان در زندگی خود حداقل یک بار با آزار خیابانی مواجه شده‌اند اما در قوانین ایران، آزار خیابانی به طور مجزا جرم‌انگاری نشده و تصویری ناقص از آن ارائه داده است که با تصویب یک قانون جدید یا اصلاح قوانین قبلی می‌توان گامی برای کاهش آن برداشت.
به گزارش خبرنگار ایمنا، در ایران آمار دقیقی از میزان آزارهای خیابانی در دست نیست اما طبق مطالعه‌ای که چندی پیش در این زمینه انجام شد، مزاحمت توسط اتومبیل‌های شخصی ۹۲ درصد، مزاحمت کلامی ۹۰ درصد، مزاحمت لمسی ۷۵ درصد و مزاحمت لمسی در وسایل نقلیه ۶۳ درصد به ترتیب دارای بیشترین فراوانی هستند؛ آزارهایی که عموماً با سکوت زنان مواجه می‌شود و تصویب قانونی اختصاصی برای مقابله با آن می‌تواند به همراه فرهنگ‌سازی و البته جرم‌انگاری در این باره برای آزارگران پیامدهای جدی‌تری داشته باشد تا بدانند اگر به زنی متلک می‌گویند یا مزاحمتی برای او ایجاد می‌کنند قانون می‌تواند با آن‌ها برخورد کرده و حتی روانه زندانشان کند و زنان هم به پشتوانه همین قانون سکوتشان را بشکنند. لایحه صیانت از حقوق زنان علاوه بر پرداختن به خشونت‌های خانگی علیه زنان، برای اولین بار به موضوع مزاحمت‌های خیابانی پرداخته و در بندهای مختلف برای هرنوع از این مزاحمت‌ها مجازات‌هایی در نظر گرفته است که امیدواریم با اجرایی شدن آن به زودی بسیاری از مشکلات این حوزه کاهش یابد.
دامنه آزارهای خیابانی وسیع است
حمیدرضا محمودی‌نژاد، دکترای مشاوره در خصوص آزار خیابانی که بیشتر متوجه زنان است به خبرنگار ایمنا، می‌گوید: اگر به هر عنوانی به اینکه هر از گاهی کسی به ما آزار برساند عادت کنیم؛ این بدترین آسیب است، چرا که اوج نداشتن سلامت روان یک فرد و یک جامعه این است که نیازها، حقوق خود و مشکلات خود را نبیند و به عادت گرفتار شود و برای رفتن به محل کار و برگشتن به منزل و یا رفتن به دانشگاه یا هر جای دیگری، امنیت روانی و جسمی نداشته باشد، پس مهم آن است که هیچ شهروندی در جامعه در برابر این خشونت‌ها سکوت نکند.
وی ادامه می‌دهد: تصور می‌شود بیشتر آزارها در مناطق محروم به لحاظ مادی و اجتماعی رخ می‌دهد، در حالی که هیچ کدام از این تقسیم بندی‌های اجتماعی از جمله طبقاتی، قومی و نژادی ارتباطی با آزارهای خیابانی ندارد و آزارگران ممکن است متعلق به هر قشری باشند، گستردگی آزارها در محیط‌های مختلف کاری و آکادمیک نیز حاکی است که تنها اقشار فرودست با تحصیلات پایین اقدام به آزار و اذیت زنان نمی‌کنند و دامنه این آسیب اجتماعی بسیار وسیع است.
مزاحمت‌های خیابانی بخشی از خشونت علیه زنان است
این دکترای مشاوره با اشاره به اینکه مزاحمت‌های خیابانی بخشی از خشونت علیه زنان است، اظهار می‌کند: مزاحمت‌های خیابانی دلایل فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و اخلاقی دارد و به لحاظ اخلاقی در برهه‌هایی ممکن است جامعه ما دچار بداخلاقی و کم اخلاقی بیشتری شده باشد و بستری برای بداخلاقی و خشونت افرادی که مستعد آن هستند مهیا شود.
وی در خصوص علل آزار خیابانی زنان، تصریح می‌کند: مزاحمت‌ها و آزارهای خیابانی را باید در هر بافتی بررسی کرد، روان شناسان معتقدند این گونه مسائل به منزله اختلالات روحی و روانی است که از ناامنی‌های دوران کودکی نشأت می‌گیرد و وقتی با چنین مسائلی در جامعه روبرو می‌شویم به ما هشدار می‌دهد که مرد ناایمن و یا زن ناایمن چه رفتارهایی از خود نشان می‌دهند.
این مشاور خانواده تصریح می‌کند: گاهی مردها با مزاحمت خیابانی و یا روابط فرازناشویی و تعرض به حق و حقوق دیگران امنیت نداشتن خود را جبران می‌کنند، افرادی که از سلامت روان برخوردار باشند رفتارهای ناپخته‌ای از قبیل آزار زنان انجام نمی‌دهند و هرگز به حریم و حق و حقوق دیگری از هر جنسیتی و در هر جایگاهی تعرض نمی‌کنند.
محمودی‌نژاد می‌افزاید: مزاحم خیابانی که وارد حریم دیگری می‌شود، دارای رفتارهای ناسازگار بوده و قطعاً تجارب سخت دوران کودکی و نوجوانی را از سر گذرانده است که امروز از داشتن درک نسبت به انسان دیگر غافل است، این افراد تلاشی برای قدم گذاشتن در مسیر خودشناسی و آزار ندادن دیگران ندارند و همچون کودکی زخمی به دیگری زخم می‌زنند، زخم‌هایی که گاه تا ابد بر جسم و روان دیگری باقی می‌ماند و زمینه‌ساز بیماری‌های روحی و روانی جبران‌ناپذیری می‌شود.
و ...
دیدگاه خود را ثبت کنید