تحقیق انعطاف پذیری و تمرینات کششی

توضیحات محصول

دانلود تحقیق انعطاف پذیری و تمرینات کششی با فرمت ورد ودر 105 صفحه قابل ویرایش

قسمتی از متن تحقیق انعطاف پذیری و تمرینات کششی

1ـ1 مقدمه

انعطاف‌پذيري يكي از اجزاء آمادگي جسماني و يك بخش كليدي در پيشگيري از آسيب و بهبود اجراي ورزشي مي‌باشد ( ). در افراد غيرفعالي كه عادت به زندگي كم تحرك دارند، عضلات و تاندون‌هايشان كوتاه و فاقد قابليت كشش مي‌شوند. به عبارت ديگر دستگاه عضلاني در نتيجه بي‌تحركي، به تدريج قابليت ارتجاعي خود را از دست مي‌دهند و در نهايت دچار كاهش قابليت كشش مي‌شود(  ). براي توسعه سريع انعطاف‌پذيري، تمرينات مربوط به گرم كردن اجرا مي‌گردد كه در نتيجه اجراي يكسري حركات كششي تا ميزان محدودي مي‌توان برانعطاف‌پذيري افزود، ليكن اين نوع تمرينات به تنهايي نمي‌تواند سبب بهبود انعطاف‌پذيري در درازمدت شود( ). امروزه تمرينات كششي به منظور توسعه انعطاف‌پذيري، بخش مهمي از هر نوع فعاليت جسماني به شمار مي‌رود ( ).

چندين شيوه كششي شامل ايستا[1]، پويا[2] و تسهيل عصبي ـ عضلاني گيرنده‌هاي عمقي[3] (PNF) افزايش در انعطاف‌پذيري را نشان داده‌اند(  ). برخي از مطالعات پيشين نشان داده‌اند كه روش كششي PNF افزايش بيشتري را در دامنه حركتي نسبت به ساير روشها ايجاد مي‌كنند ( ). اگرچه برخي از مزاياي استفاده از روشهاي كششي PNF مشخص شده است اما كارايي بيشتر اين روشها در تحقيقات هنوز مورد سؤال است (  ).

چندين نوع روش كششي PNF وجود دارد كه عبارتند از: CR[4]، HR[5]، CRCA[6] و SRHR[7] و ACR[8] ( ).

شماري از مطالعات شيوه SRHR را در تحقيقات خود به كار برده‌اند و هركدام زمانهاي متفاوتي را براي نگهداري انقضاض ايستا (MVIC)[9] ذكر كرده‌اند ( ). در نتيجه تعيين مؤثرترين زمان نگهداري انقباض ايستا در اين شيوه بايد بررسي شود. در صورتيكه زمان كوتاهتر MVIC، افزايش يكساني ا در دامنه حركتي (ROM)[10] در مقايسه با يك زمان طولاني‌تر ايجاد كند، مربيان و ورزشكاران ممكن است شيوه‌اي كه زمان كمتري را صرف كند، ترجيح دهند.

 تحقیق انعطاف پذیری و تمرینات کششی

2ـ1 بيان مسأله

تمرينات انعطاف‌پذيري به طور كلي به عنوان يك بعد مهم در اجراهاي ورزشي پذيرفته شده است و بطور وسيعي بعنوان يك شيوه مؤثر در درمان و پيشگيري از آسيبها مورد استفاده قرار گرفته است. تمرينات كششي براي افزايش قابليت كشساني بافت،[11] و بدين طريق افزايش دامنه حركت مفاصل ويژه طراحي شده‌اند. اعتقاد بر اين است كه افزايش دامنه حركت عملكردهاي ورزشي را بهبود و شدت و تعداد آسيبها را كاهش مي‌دهد ( ). با وجود اينكه عوامل ارثي نقشي تعيين كننده در انعطاف‌پذيري ايفاء مي‌كنند، حركت‌پذيري[12] مفصل مي‌تواند از طريق يك برنامه منظم حركات توسعه دهنده انعطاف‌پذيري حفظ و يا توسعه داده شود.( )

اجزاء مقاوم غيرفعال[13] و انقباضي فعال[14] در برابر كشش عضله مقاومت ايجاد مي‌كنند و روشهاي ويژه‌اي براي كاهش مقدار چنين محدودكننده‌هايي پيشنهاد شده‌اند( ).

به منظور توسعه انعطاف‌پذيري، روشهاي كششي مختلفي ارائه شده‌اند كه محققين بطور كلي آنها را به سه دسته ايستا، پويا PNF تقسيم نموده‌اند ( ). روش كششي ايستا عبارت است از كشيدن عضله تا نقطه احساس مقاومت و حفظ اين وضعيت به مدت 6 تا 60 ثانيه ( ) شيوه كششي پويا، متضمن حركات تابي يا فعال مي‌باشد. در اين نوع كشش، گروه عضلات در حالت كشيدگي نگه داشته نمي‌شوند، بلكه از حركات پوياي مكرر در يك زمان كوتاه استفاده مي‌شود ( ). به عقيده كنت و وس، PNF عبارت است از تسريع يا توسعه مكانيسم  عصبي، عضلاني از طريق تحريك گيرنده‌هاي عمقي ( ).

از رايج‌ترين روشهاي PNF كه ورزشكاران در تمرينات خود مورد استفاده قرار مي‌دهند، روش SRHR است كه به عقيده برخي محققين انعطاف‌پذيري را بيش از ساير روشهاي كششي معمول PNF افزايش مي‌دهد ( ). روش SRHR شامل انقباض ايستاي عضلات مخالف[15]، پس از انقباض عضلات موافق است[16]( ) و از آنجاييكه هر دو گروه عضلاني موافق و مخالف در اين روش منقبض مي‌شوند، با تحريك گيرنده‌هاي عمقي درون عضلاني از طريق بازداري اتوژنيك[17] و بازداري دوسويه[18] موجب انبساط (راحتي)[19] در عضله تحت كشش مي‌شود.