فهرست مطالب
مقدمه
آشنایی با مدل اقتضاییِ فیدلر
سبک رهبری
مطلوبیت موقعیتی
به‌کارگیری مدل اقتضایی فیدلر
نقد مدل اقتضایی فیدلر
بخشی از متن
مقدمه
آیا بر روی به‌انجام رساندن وظایف تأکید دارید یا برقراری روابط محکم با اعضای تیم؟
آیا این موضوع را در نظر دارید که سبک رهبری ذاتی شما ممکن است برای برخی از موقعیت‌ها مناسب‌تر باشد؟
در این مبحث، به بررسی مدل اقتضایی فیدلر می‌پردازیم و خواهیم دید که این مدل چگونه کارآمدترین سبک رهبری در موقعیت‌های مختلف را مشخص می‌کند.
نکته:
در این تئوری واژه‌ی اقتضایی به معنی موقعیت یا شرایطی است که وابسته به (مقتضی به) شخص یا عوامل دیگری است.
آشنایی با مدل اقتضاییِ فیدلر
مدل اقتضاییِ فیدلر در اواسط دهه ۱۹۶۰ توسط فرد فیدلر (Fred Fiedler) ارائه شد. وی دانشمندی بود که درباره‌ی شخصیت و ویژگی‌های رهبران مطالعه می‌کرد.
این مدل بیان می‌کند که نمی‌توان یک سبک رهبری را به‌عنوان بهترین سبک دانست. چرا که اثربخشی یک رهبر بر اساس موقعیتی که در آن قرار دارد مشخص می‌شود. که این اثربخشی نتیجه‌ی دو عامل است؛ «سبک رهبری» و «مطلوبیت موقعیتی» (که عامل دوم بعدا کنترل موقعیتی نامیده شد.)
سبک رهبری
شناسایی سبک رهبری اولین مرحله در استفاده از این مدل است. فیدلر معتقد است که هر رهبری سبک رهبری معین خود را دارد و می‌توان آن را با مقیاسی که او طراحی کرده اندازه‌گیری کرد. این مقیاس (پرسشنامه) ناخوشایندترین همکار (LPC) نامیده شده است.(شکل زیر)
در این پرسشنامه از شما خواسته می‌شود تا درباره‌ی شخصی که از کار کردن با او کم‌ترین میزان لذت را برده‌اید، و در حقیقت ناخوشایندترین تجربه‌ی همکاری را برای شما رقم زده است، فکر کنید. این شخص می‌تواند همکار شما یا هرکس دیگری که با او کار می‌کنید باشد. اگر امتیاز کلی شما بالا باشد، به احتمال زیاد یک رهبر رابطه‌گرا هستید. اگر نمره‌ی کلی شما پائین باشد به احتمال زیاد شما یک رهبر وظیفه‌گرا هستید.
و ...
دیدگاه خود را ثبت کنید