در پایان جنگ جهانی دوم، تمام جهان چنان هرج و مرجی را تجربه می کرد که دولت های بزرگ غربی نیاز به ایجاد سیستم برای ایجاد ثبات در اقتصاد جهانی را احساس کردند.
به همین منظور، قرارداد جهانی منعقد شد با نام قرارداد برتون وودز، که نرخ تبادل تمامی ارزها با طلا را تعیین می کرد.
این کار برای مدتی نرخ ارز را تثبیت کرد اما وقتی اقتصادهای بزرگ جهان شروع به تغییر و رشد با سرعت های مختلف کردند، قوانین این سیستم خیلی زود منسوخ شدند.
در سال ۱۹۷۱، قرارداد برتون وودز لغو شد و سیستم ارزش‌گذاری پولی جایگزین آن شد و بازار ارز به بازار شناور آزاد تکامل یافت، که در آن نرخ ارز با عرضه و تقاضا تعیین میشد.
در ابتدا، تعیین نرخ ارز مناسب خیلی سخت بود اما پیشرفت در تکنولوژی و ارتباطات، در نهایت اوضاع را آسان تر کرد.
در دهه ۹۰، به لطف کامپیوتر و رشد پر رونق اینترنت (به سلامتی آقای ال گور)، بانک‌ها شروع به ایجاد نرم‌افزار معاملاتی کردند.
این نرم افزارها برای ارسال مظنه های قیمت به مشتریان طراحی شدند به طوری که معامله‌گران را قادر به اجرای فوری معاملات می ساخت.
در همین حال، برخی کارگزاری ها اقدام به معرفی معاملات مبتنی بر اینترنت کردند.
این نهادها که موسومند به «کارگزاران خرده فروشی فارکس»، با فراهم کردن حجم معامله کوچک‌تر، معامله را برای افراد مختلف با توانایی مالی متفاوت آسان‌تر کردند.
برخلاف بازار بین بانکی که در آن حجم معامله استاندارد یک میلیون واحد است، کارگزاران خرده فروشی به اشخاص امکان دادند که حتی با ۱۰۰۰ واحد، اقدام به معامله کنند!
کارگزاران خرده فروشی فارکس در گذشته، تنها دلالان بزرگ و صندوق های سرمایه گذاری بسیار بزرگ می توانستند ارزها را معامله کنند اما به لطف کارگزاران خرده فروشی فارکس و اینترنت، دیگر این طور نیست.
عدم وجود موانع برای ورود به بازار سبب شده که هر فردی بتواند با یک کارگزار قرارداد ببندد، حساب باز کند، پول واریز کند و در آسایش خانه به معامله فارکس بپردازد.
دیدگاه خود را ثبت کنید