فهرست مطالب :
مقدمه
زندگینامه
کتاب ها
مرگ
طراحی آرامگاه حافظ
خواجه شمس‌الدین محمد شیرازی متخلص به "حافظ"، غزلسرای بزرگ و از بزرگان شعر و ادب پارسی است. حافظ حدود سال ۷۲۶ هجری قمری در شیراز متولد شد. علوم و فنون را در محفل درس استادان زمان خود فراگرفت و در علوم ادبی عصر پایه‌ای رفیع یافت.
حافظ انسانی ادیب بوده و عالم و آگاه از دانش های ادبی و اصول شرعی بوده است و با اطلاع از عرفان بوده است. استعداد خیلی خوب و فطری حافظ اجازه فکر کردن و تخیل طولانی مدت را به حافظ داده است. در بین شاعرهایی که حافظ از آنها سخن گفته بعد از خواجو باید سلمان را نام برد که حافظ از او هم تاثیر گرفته است. علتش این است که سلمان هم مثل خواجو در زمان حافظ بوده استقبال حافظ شیرازی از دیگر شعرا مانند سعدی و مولوی و بقیه شاعرها هم کم نیست و دیوان حافظ با این تاثیرات بسیار مقبول و خوب شده است.
دیوان حافظ تشکیل شده از پانصد غزل و چندین قصیده و 2 مثنوی و چند قطعه و تعدادی رباعی می باشد. تا الان بیشتر از 400 مرتبه به شکل های گوناگون به زیان های فارسی و دیگر زبان ها ترجمه و چاپ شده. گونه های مختلفی از دیوان حافظ با واژه های گوناگون در کشورهایی مانند ایران و ترکیه و پاکستان و کشورهای غربی وجود دارد.
آن‌چه که امروز به عنوان آرامگاه حافظ در شیراز وجود دارد، بنای ساخته شده در سال 1314 شمسی است. در آن سال علی‌اصغر حکمت، وزیر فرهنگ وقت با همکاری علی ریاضی، رییس فرهنگ استان فارس و با نظارت علی سامی، محقق، باستان‌شناس و استاد دانشگاه، طرحی را که آندره گدار، ایران‌شناس و معمار فرانسوی پیشنهاد کرده بود، روی آرامگاه حافظ پیاده کردند. در ساخت این آرامگاه از معماری دوره‌ی زندیه الهام گرفته شده است. ار اتمام بنای آرامگاه در سال 1317 به پایان رسید.
دیدگاه خود را ثبت کنید