آئین های آسمانی نیز مانند قانون کارما، عامل ثواب و عقاب یا رستگاری و تباهی انسان را فقط نتیجه اعمال خود شخص می دانند. بدون آنکه احدی در کیفیت سرنوشت یا سرانجام دیگری دخالت و یا کمترین تاثیری داشته باشد.
سعادت و شقاوت هر کس نتیجه اخلاق و اعمال خود اوست و راه وصل به نیک بختی و بدبختی از وجود خود انسان است. باید بدانیم که آفرینش ما بیهوده نیست و همه اعمال ما دارای پیامد و نتیجه ای است که خواه پاداش خداوند را شامل می شود و خواه سزاوار کیفر و مجازات است یعنی ما نتیجه تمامی اعمال خود را خواهیم دید.
کتاب راه وصل به ما گوشزد می کند که خواست ما باید در مسیر اراده الهی باشد. هر کار خوبی که انجام بدهیم در روح و جان ما اثر می گذارد. با کار نیک متوجه حضور خدا می شویم و با او انس می گیریم و از کارهای نیک خود لذت می بریم. عقیده درست و اخلاق نیک و رفتار پسندیده به روح و جان ما تکامل می بخشد و ما را شادمان و امیدوار می سازد. افعال بد و ناپسند ما را آلوده و تاریک می کند. در این موقع از یاد خدا غافل می شویم و افسرده می گردیم و همین باعث سقوط روح می شود و از تکامل باز می مانیم.
دیدگاه خود را ثبت کنید