شکسپیر با این نمایشنامه، می خواهد این را بگوید که: انسان نباید بر خلافِ آنچه طبیعتِ وجودش می باشد و آنچه طبیعت مقرر داشته، رفتار کند.. زیرا انحراف از آن، مشکلاتی را به وجود می آورد که انسان را از سعادت و خوشبختی دور میسازد.. بنابراین «شکسپیر» تأکید دارد که: تربیتِ واقعی این نیست که انسان وارد دنیایِ فرهنگِ رویایی شود، بلکه باید خودش را تابعِ قوانینِ غم و شادی، گرداند… انسان نیاز به عشق دارد، چرا باید خودش را از آن محروم کند؟ انسان نیاز به خواب و خوراک دارد. چرا باید با روزه و ریاضت کشیدن، به جسم و روان و روحیهٔ خویش آسیب وارد کند؟؟ بهترین کار این است که از زندگی لذت برد، بی آنکه به دیگران و طبیعت آسیب رساند… زن و مرد، هر دو به وجودِ یکدیگر نیازمند هستند، پس نباید بر خلافِ سرشتی که طبیعت در وجودِ آنها قرار داده است، رفتار کنند.
دیدگاه خود را ثبت کنید