احتمالا می دانید که ناسا با اجرای پروژه جاه طلبانه آرتمیس (Artemis) قصد داد تا سال 2024 نخستین زن فضانورد را به همراه تنی چند از دیگر فضانوردان را به سطح کره ماه ارسال کند. در این پروژه اعضای تیم اعزامی قرار است مثل ماموریت های آپولو با استفاده از یک خودروی ماه نورد، بر روی سطح ماه حرکت کنند.
برای تسهیل پروژه، ناسا اخیرا با صدور فراخوانی از پیشگامان و متخصصان فعال در حوزه حمل و نقل درخواست کمک کرده است. در فراخوان مربوطه ناسا از شرکت ها و دانشمندان می خواهد تمام تجارب خود در زمینه توسعه وسایل نقلیه پیشرفته را به کار بسته و به این سازمان در ساخت خودروی ماه نورد کمک کنند.
در سری ماموریت های آپولو، هر بار بر میزان مسافتی که فضانوردان در سطح ماه طی کرده اند، افزوده شده؛ این رقم از حدود نصف مایل در ماموریت آپولو 11، به 15 مایل در ماموریت های 15-17 افزایش پیدا کرده است.
شاید بپرسید که چه لزومی دارد یک خودروی ماه نورد به همراه فضانوردان به سطح ماه ارسال شود. در پاسخ باید گفت بهره گیری از چنین خودرویی فضانوردان را قادر می سازد به اکتشافات ژئولوژیکی بیشتری پرداخته و اطلاعات بیشتری را در رابطه با کره ماه گردآوری کنند.
در پروژه آرتمیس، ناسا اهداف بسیار بزرگی را نشانه گرفته است. عزیمت فضانوردان به قطب جنوب ماه، جایی که پای بشر تاکنون به آنجا نرسیده و انجام آزمایش یکی از اهداف این پروژه است.
تحقق هدف فوق ارتباط تنگاتنگی با بهره گیری از یک خودروی ماه نورد پیشرفته دارد. این خودرو مسلما باید به گونه ای طراحی شود که توسط فضانوردان قابل هدایت بوده و دارای کابین فاقد تحت فشار (روباز) باشد. امکان نصب تجهیزات ضروری و دستگاه های ارتباطی دیگر مساله مهمی است که باید مد نظر قرار بگیرد.
علاوه بر موارد یاد شده، ناسا می خواهد خودروی ماه نورد به کار برده شده در پروژه آرتمیس توانایی حمل ربات های خودران را نیز داشته باشد. این ربات ها وظیفه دارند در حمل لوازم یا تکه سنگ های جمع آوری شده از سطح ماه به یاری فضانوردان بشتابند.
مارشال اسمیت (Marshall Smith) یکی از مدیران رده بالای ناسا در بخش اکتشافات ماه در این باره گفته:
بیشترین مسافتی که ما پیش بینی می کنیم فضانوردان بتوانند با لباس های مخصوص خود پیاده روی کنند، حدود یک دوم مایل است. اگر ما بتوانیم پیش از رسیدن فضانوردان، یک خودروی ماه نورد را در نزدیکی های محل فرود قرار دهیم، پتانسیل بازگردانی دستاوردهای علمی در اولین ماموریت ها تا حد قابل ملاحظه ای افزایش می یابد.
